چرا لیست نهایی کاندیدا‌های ریاست جمهوری برایمان عجیب است؟

​پس از ده روز گمانه زنی و چانه زنی، شورای نگهبان لیست کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری را به وزرات کشور تحویل داد.​ گفته می‌شود رایزنی، نامه، تلفن ، توصیه، فشار و تهدید به این شورا تا دقایق آخر ادامه داشته. اما نهایتا لیستی که از ساختمان خیابان فلسطین بیرون آمد، که خلاف انتظارات بود. 

همه فکر می‌کردند از میان کاندیدا‌هایی که اصلاح طلب یا مورد حمایت آنان هستند، حداقل یکی دو نفر در لیست نهایی شورای نگهبان خواهند بود. اما هیچ کدام از آقایان جهانگیری، لاریجانی و پزشکیان صلاحیتشان احراز نشد و ترکیب کاندیدا‌های مورد توجه، تقریبا یکدست به نظر می‌آید.

برخی معتقدند این اتفاق موجب نا امیدی اقشاری از مردم و کاهش مشارکت می‌شود و برخی حتی این ترکیب را تعیین پیش از موعد رئیس جمهور آینده عنوان کردند!

یک سوال، چرا از ترکیب تعجب کردیم؟ چرا توقع داشتیم حتما از گزینه‌های مورد پسند همه جناح‌ها در لیست کاندیدا‌های تایید شده باشد؟ در نواب به دو دلیل عمده می‌توان اشاره کرد.

۱. یادمان رفته وظیفه شورای نگهبان چیست! ما به صورت کلیشه‌ای فرض را بر این گرفته ایم که شورای نگهبان باید انتخابات را مهندسی کند و وظیفه دارد همه سلایق را در احراز صلاحیت کاندیدا‌ها لحاظ کند. یعنی اگر صلاحیت گزینه‌ای از جناح الف، فرضا به خاطر نداشتن شرایط ماده یک محرز نشد، می‌توان صلاحیت گزینه‌ جناح ب را با وجود نداشتن همان شرایط محرز دانست! تنها به دلیل اینکه جناح الف گزینه دیگری دارد و جناح ب گزینه دیگری ندارد. مصلحت، توصیه و انعطافی اجازه ندهد چنین شخصیتی سرنوشت مردم را به چالش بکشد.

۲. درمورد علل افت مشارکت و عوامل افزایش مشارکت دچار خطا هستیم. بعضی ادعا‌ها ریشه ندارند جز تکرار.

گوبلز وزیر پروپاگاندای هیتلر می‌گوید: «هیچ بعید نیست که از طریق تکرار بتوان ثابت کرد که مربع، یک دایره است» آنقدر تکرار شده که ما تصور می‌کنیم اگر همه جناح‌ها در لیست کاندیدا‌ها گزینه داشته باشند، حتما مشارکت بالا خواهد رفت.

انتهای پیام/