درباره بستن باب عفو عوامل مسموم کننده دانش آموزان توسط رهبری

مهدی جهان تیغی فعال رسانه ای طی یادداشتی در کانال تلگرامی خود نوشت:​

​​رهبر معظم انقلاب در اظهاراتی کوتاه ولی مهم درباره موضوع تکرار مسمومیت‌های این چند وقت اخیر در برخی مدارس فرمودند: «اگر مسمومیت دانش‌آموزان اثبات شود، باید عوامل این جنایت به اشد مجازات برسند. در مورد این افراد هیچ عفوی نخواهد بود.»

در این میان مبانی فقهی و اسلامی نیز همین موضوع را تایید می‌کند. به همان دلیلی که تعداد اندکی از عوامل ایام اغتشاشات به دلیل ایجاد رعب و وحشت عمومی به مجازات سخت محکوم شدند، اینک عوامل ایجاد رعب و حشت در کودکان و خانواده های آنها نیز به اشد مجازات محکوم می‌شوند.  

اما این اظهارات صریح امروز، سخنان همان رهبری است که چندی قبل بسیاری از کسانی که علیه حکومت دست به اقدامات کوچک و بزرگ زده بودند را مورد عفو قرار داد ولی برای عوامل اقدام کننده علیه روح و روان کودکان ایرانی و نگرانی که برای پدر و مادرهای آنها ایجاد شده، نه تنها خواستار اشد مجازات شدند، بلکه باب عفو را هم بستند. در آن عفو قضایی، رهبری از حق حاکمیت گذشتند ولی در اینجا از حق کودکان و خانواده‌های ایرانی نمی‌گذرند.

البته هم در آن عفو گسترده محکومین و متهمین یک مهربانی دلسوزانه است و هم در این تاکید بر عدم عفو عوامل احتمالی ایجاد کننده مسمومیت در برخی مدارس، یک مهربانی غیرتمندانه وجود دارد.

وقتی رابطه رهبری با جامعه پدرانه باشد، نتیجه هم همین می‌شود؛ پدر از خطای جوانش ولو بزرگ هم باشد، می‌گذرد ولی همان پدر نیز در برابر کوچکترین تعرضی که به کودکانش شود، غیرتمندانه و با اقتدار دفاع و مقابله می‌کند. نگاه پدرانه رهبر دینی همه اقشار جامعه را شامل می‌شود و یک فرآگیری حقیقی دارد. یعنی از کودکان معصوم تا حتی محکومین خطاکار را هم شامل می‌شود.

البته این نگاه مهربانه و اقتدار پدرانه را باید عاقلانه تفسیر کرد و عقلانیت آن نیز این است که بدانیم در همه این مهربانی‌ها و اقتدار پدرانه حق و منافع جامعه محفوظ است و این مهربانی و اقتدار، حق عمومی جامعه را زایل نمی‌کند و منافع همه اقشار را همزمان در نظر می‌گیرد.